Mijn ouders zijn 10 jaar geleden gescheiden

print

 

De kletterende ruzies vond ik het ergste

 

Toen ik veertien was zijn mijn ouders apart gaan wonen, na veel ruzies. Ik kan je zeggen dat ik het verschrikkelijk vond en dat het nog jaren geduurd heeft voordat het gedaan was met die ruzies. Nu zijn ze tenminste vriendelijk tegen elkaar.

 

De kletterende ruzies vond ik het ergste. Ze zegden hele lelijke dingen over elkaar. Als ik een ruzie voelde aankomen, muisde ik er altijd vandoor. Leuk was anders!

Je hebt het goed begrepen: het was heel moeilijk. Ik was bang voor wat er ging gebeuren en ik voelde mij schuldig en kwaad. En vooral triest. Soms had ik al die gevoelens door elkaar en tegelijkertijd.

 

Als ik bij mijn moeder was voelde ik haar teleurstelling. Als ik bij mijn vader was voelde ik zijn teleurstelling. In het begin sprak ik bij pa kwaad over ma en bij ma kwaad over pa. Dat vond ik het gemakkelijkste. Dat heb ik niet lang volgehouden.

Het was te pijnlijk voor mij. Ik heb dan aan mijn moeder gezegd: 'Ma, hou op met kwaad spreken over pa. Jij was met hem getrouwd, ik niet. Jij moet met hem niet meer verder. Ik wel, want hij is mijn vader.' En ongeveer hetzelfde aan mijn vader. Dat heeft een beetje geholpen. Ik kon terug zonder gepieker regelmatig gaan voetballen.

 

Nu zijn mijn ouders gelukkig en heb ik met beiden een goed contact. Tijdens hun scheiding waren ze onbereikbaar. Ze waren opgeslorpt door hun eigen verdriet en hun eigen zorgen. In die periode was er geen tijd en geen geduld voor mij. Mijn ouders dachten dat ik geen last had van hun scheiding, per slot van rekening studeerde ik goed. Ze zagen toen niet hoe ik probeerde te overleven en geen extra zorgen wou veroorzaken. Gelukkig kon ik vaak naar mijn beste vriend Arnaud (We zien elkaar nu trouwens nog altijd). Ik bleef in die tijd ook regelmatig bij hem logeren. Zijn moeder was erg attent. Na een tijdje kon ik met haar over alles spreken. Zelfs als ik heel boos was, bleef ze luisteren. Ze heeft mij nooit uitgelachen. Lach niet!

 

Het was gemakkelijker om mijn ouders apart te hebben

 

Het was gemakkelijker om mijn ouders apart te hebben. Dat gaf meer ademruimte. En nu, bijna tien jaar na de scheiding, voel ik mij echt goed. De ouders van mijn vriendin zijn ook gescheiden, op een heel andere manier. We kunnen er veel over praten. We zitten niet altijd te jammeren.

 

We zien ook de goede kanten van de scheiding van je ouders. Je krijgt nieuwe kansen: een ander gezin, andere gewoonten, nieuwe gezichten, nieuwe regels. Je komt later beter op je voeten terecht als je in moeilijke situaties geraakt. Je leert je beter aanpassen aan veranderingen. Als je bijvoorbeeld later een goede job verliest (hopelijk overkomt het ons niet!) dan weet je: ik sla mij erdoor (dat hopen we toch!). Kinderen van wie het gezin verandert, hebben veel veerkracht. Mijn vriendin en ik merken dat we genuanceerde standpunten ontwikkelen, en geneigd zijn lang te onderhandelen. We gaan volgende maand samenwonen en we zijn er helemaal van overtuigd dat het niet is omdat onze ouders gescheiden zijn dat wij dáárom ook zullen scheiden!

 

De scheiding van je ouders is niet jouw schuld

 

Als ik terugkijk naar de scheidingscrisis dan zou ik een aantal dingen anders aanpakken. Jongeren doen sommige dingen die niet helpen. Ik heb het allemaal gedaan. En ik kan je zeggen: je doet ze beter niet.

 

In het begin dacht ik dat het mijn schuld was dat mijn ouders scheiden. Mijn ouders gaven mij wel eens de schuld van sommige problemen. Stel je voor! Ik voelde mij het slachtoffer van hun scheiding en ik probeerde hen bovendien te helpen. Natuurlijk begrijp ik dat een scheiding regelen als je geen kinderen hebt in zekere zin eenvoudiger is (mijn ouders zijn nu wel heel blij dat ze uit hun relatie iets goeds overhouden: mijn zus en ik!). Maar - en dat weet ik nu wel heel zeker - ik ben niet de reden waarom mijn ouders scheiden. Ik durfde toen niet aan mijn ouders zeggen hoe erg ik die beschuldiging vond.

 

Ik ben lang blijven hopen dat de ruzies zouden stoppen en dat ze toch nog samen zouden blijven. Ze waren immers nog zo lang met elkaar bezig. Ik deed extra mijn best: als ze door mij scheiden zouden ze misschien ook door mij samenblijven.

 

Ook de scheiding van jouw ouders is niet jouw schuld. Denk dus niet dat als je een modeljongere wordt, je ouders terug samenkomen. Als je elke dag je kamer opruimt, je bed opmaakt, je huiswerk zonder morren maakt, dan nog gaan je ouders niet terug samenwonen. Kijk goed naar wat je ouders zeggen en doen. Wat doen ze dat je hoop geeft? Wat doen ze dat je geen hoop meer geeft? Als een ouder al een huis gehuurd heeft of als ze spreken over verdeling van hun goederen, of over jouw verblijfsregeling, dan moet je heel waarschijnlijk de scheiding aanvaarden.

 

De scheiding tegenhouden is niet jouw opdracht. Het is bovendien een onmogelijke opdracht. Gebruik je energie om je voor te bereiden op twee huizen. Je zoekt beter afleiding in iets leuks.

 

Ga vooral niet te veel zwijgen

 

Nog iets dat je beter niet doet (en wat ik wel heb gedaan). Stomme dingen doen zoals spijbelen omdat je geen woorden vindt voor je verdriet of kwaadheid (ik ga niet zeggen wat ik dan wel gedaan heb). Je zegt beter gewoon dat je verdrietig bent of boos. Of schrijf het op. En toon soms wat je geschreven hebt.

 

Ga vooral niet te veel zwijgen. Praat met je ouders of met iemand die je vertrouwt, bijvoorbeeld zoals ik, met de mama of papa van een vriend of vriendin. Stel veel vragen over wat er gebeurt en wat er zal gebeuren. Als je weet wat er gebeurt en waarom dan ben je niet alles kwijt. Dat is een goed gevoel. Hoe meer je mag vragen hoe beter.

 

Doen alsof je volwassen bent en problemen van volwassenen moet oplossen, is ook geen goed idee. Je bent een kind. Je kan je ouders helpen maar je moet hun problemen niet oplossen. Je ouders zorgen voor zichzelf. Dat zie ik bij mijn ouders. Ze zijn alle twee uiteindelijk 'gestabiliseerd'.

 

Ik vond het bij mijn vader leuk (hij woonde in een toffe buurt) maar ik zei bij mijn moeder dat ik papa niet leuk vond. Omdat ik merkte dat ik mama daarmee een plezier deed. Je zegt beter gewoon dat je het leuk vindt. Je kan beter zeggen dat jij je papa of mama wel nog graag ziet. Ze komen het toch te weten. Toen ik merkte dat mijn moeder erg boos en verdrietig werd als ik haar zei hoe belangrijk mijn vader voor mij was, heb ik gewacht op een beter moment. Ik kon het later wel zeggen. Nu zien ze beiden hoeveel deugd het mij doet mijn twee ouders graag te mogen zien.

 

Weet je, dat zijn moeilijke dingen om te doen. Als het de eerste keer niet goed lukt, dan lukt het misschien wel de volgende keer.